Epilog

* jakiś czas później *

Był wczesny kwiecień, jeszcze przed piętnastym. Pogoda bardzo dopisywała. Gdzieniegdzie pojawiały się już żółte mniszki lekarskie, czasem motyle. Ptaki również pięknie śpiewały. Chciałoby się powiedzieć, że wiosna pełną parą. Temu pięknemu krajobrazowi przeszkadzała jedna rzecz. Smutek. Ktoś kiedyś powiedział, że smutek nie jest przeciwieństwem szczęścia, ale jego brakiem. Mawiane też są słowa, że szczęście zawsze poprzedza smutek. Kto mówi prawdę? Kto się myli? Kogo to tak naprawdę obchodzi? Napewno nikt o tym nie myśli. Nie w  takiej chwili. Gdy ma być pochowany ktoś bliski. W takich momentach uświadamiamy sobie jak kruche i krótkie jest życie. Jacy jesteśmy głupi myśląc o wszelakich samobójstwach. Bo życie to największy dar i ma się tylko jedną szansę na prawidłowe wykorzystanie jego.
Pogrzeb - nie kojarzy nam się z niczym dobrym, prawda? Przynajmniej niczym przyjemnym dla nas. To jedyny dzień, w którym wszyscy nas lubią. Napewno?

Verdas - wszystkim przybyłym znane nazwisko. Niektórym, aż za bardzo. Jedni go kochali, inni nienawidzili. Mawiali, że był dobrym człowiekiem, pomimo tylu krzywd wyrządzonych ludziom. Leon tak nie uważał. Nienawidził go z całego serca. Żałował, że jest jego rodziną.
- Szybko uwinął się z tego więzienia. - parsknął do stojącego obok Federico.
- Daj spokój...
- On cię próbował zabić. Wcale mi go nie szkoda. Idiota zasługuje na to.
- Leon... To twój ojciec.
- Ojciec, który okłamywał mnie przez całe życie, dzieciorób, morderca i egoista. Taki z niego tatuś był.
- Ja mu już wybaczyłem. Ty też powinieneś. - szepnął Włoch i podszedł do Ludmiły.
Stali w ciszy. Rozmowa nie była im potrzebna. Oboje doskonale rozumieli się bez wypowiadania słów. Blondynka wiedziała, że wszystko co powie może rozdrażnić Federico. Od operacji stał się lekko nerwowy. Chodzi z tym do psychologa. Nie może znieść myśli, że ma w sobie cząstkę innego człowieka. Nienawidził, gdy ktoś wspominał o tym przeszczepie. Jak na swój wiek zachowywał się jednak nadzwyczaj dojrzale.
Nadszedł czas na zakopanie trumny. Gdzieniegdzie wybuchały płaczem jakieś osoby. Nawet Federico wypłynęła łza. Nie na długo nacieszył się ojcem. A kiedy mógł z nim być, mieli wrogie stosunki. Teraz, pomimo wszystkiego, chciałby cofnąć czas. Spędzić więcej chwil z tatą. Jednak było za późno. Po twarzy bruneta płynęło coraz więcej łez. Kiedy już zostało tylko kilka osób odważył się podejść do grobu. Spojrzał na tabliczkę mówiącą, o tym, że mężczyzna zmarł trzy dni temu. Zmówił pacierz i czuwał około godziny, aż nie zabrała go stamtąd Ludmiła.
Jakiś znajomy policjant mówił, że Benito bardzo się załamał, po wiadomości, że jego syn, praktycznie przez niego wylądował w szpitalu i chciał naprawić relacje, a w ramach zadośćuczynienia zdecydował się na bardzo ważny czyn.
Federico nie wie, że nerka, którą w sobie nosi pochodzi od jego ojca.