Rozdział 17 - Bardzo mi przykro, ale....

* Leon

Siedzimy tu już kilka godzin. Jest grubo po drugiej w nocy, a lekarze nie chcą nic powiedzieć. Przez ten czas zdążyłem opowiedzieć Violi część historii, ale tylko to  związane z Elizabeth.
- Patrz co narobiłeś idioto! - krzyknąłem, ale w miarę cicho, żeby nie zwracać uwagi innych ludzi.
- Pamiętaj, że mówisz do ojca! - parsknąłem śmiechem.
- Spieprzaj... Dobry mi ojciec. Nienawidzę cię! W moich oczach jesteś nikim! Zerem, kompletnym zerem. Kapisz?
- Leon... - Viola złapała mnie za rękę.
- Co Leon?! Wiesz jak on potraktował Fede?! Nie dość, że się go wyrzekł, to jeszcze on spowodował tą katastrofę! - dziewczyna była najwyraźniej w szoku.
- Co..?! Nie no... Pan, dorosły człowiek z... - zaczęła coś liczyć na palcach - z trójką dzieci...
- Czwórką. - wtrąciłem. Viola jeszcze bardziej wybałuszyła oczy. - Ten cholerny dzieciorób zapłodnił mamę Fede. - wyjaśniłem.
- No to nieźle.
- Możecie przestać?! - odezwał się wkońcu.
- Nie! - krzyknęliśmy jednocześnie zwracając uwagę kilku ludzi.
- Zgnijesz w więzieniu. I ja już osobiście dopilnuję, żeby mała albo mały nie wiedział kim jest jego ojciec.
- Jak prawie każde z was. - prychnęła Violetta. - Fede, Liz. Okłamywałeś ich przez tyle lat!
- Ty człowieku wiesz do czego może dojść między chłopakiem, a dziewczyną?
- Żartujesz sobie? Jasne, że wie. Są tego skutki...
- A ty co? Nic nie powiesz? - zwrócił się do mamy. Ta spojrzała na niego z odrazą.
- Powiem. Wiesz jaki popełniłam największy błąd w moim życiu? - nie odezwał się. - Wyszłam za ciebie za mąż! - krzyknęła tłumiąc łzy. - I wiesz co..? Leon ma rację, Viola też. Jesteś nikim. Nikim!!!
Myślałem, że zaraz wybuchnę. Jeszcze nigdy nie byłem tak bardzo zły. Nie wiem po co w ogóle on tutaj przyszedł. Nikt go tu nie chce. Jak patrzę na mamę to serce mi się kraja. Co dopiero musi czuć rodzicielka Federico. Siedzi wtulona w moją i szlocha. W pewnej chwili gdzieś w kącie dostrzegłem małą sylwetkę Ludmiły. Siedziała skulona i cicho płakała. Przez ten cały czas zapomnieliśmy całkiem o niej. Postanowiłem, że do niej podejdę.
- Lu... - usiadłem obok, na wolnym krześle. - Nie płacz. - przytuliłem ją, a ona oddała uścisk. Czułem jak moja koszulka robi się mokra. - Ludmiła, nie płacz, bo ja też będę. - po moich policzkach zaczęły spływać łzy.
- Nie rozumiesz... - jęknęła. - Jaa... ja widziałam jak skoczył. Kiedy się zapytałam co robi, był po drugiej stronie barierki. Odpowiedział mi, że mnie kocha i... - dziewczyna jeszcze bardziej zaczęła płakać. - i skoczył. Nie powstrzymałam go, rozumiesz? Nie powstrzymałam!
- Lu... nie możesz się za to winić. - podeszła do nas Violetta. Po jej policzkach spływały łzy.
- Ale ja to widziałam. Widziałam jak jego głowa się zanurzyła,  widziałam jak się topił i nic z tym nje zrobiłam! - po całym korytarzu rozniósł się szloch matki Fede, mój, jej, Violetty i mojej mamy. - Zadzwoniłam tylko na te nędzne pogotowie. - kontynuowała nadal robiąc mokre plamy w mym ubraniu.
Siedzieliśmy chwilę w ciszy. Każde z nas przeżywało to co powiedziała blondynka na swój sposób. Ludzie przechodzili obok nas i patrzyli z żalem i współczuciem.
- Leon.. - szepnęła Ferro, a ja uniosłem głowę. - Kocham go. - znów zaczęła płakać. - Ja tak cholernie go kocham i tak strasznie się o niego boję!
- Ćsiii..  - starałem się ją uspokoić. - Nie płacz mała. Uratują go.
- Sam w to nie wierzysz...
W tym momencie zacząłem przypominać sobie wszystkie chwile z nim spędzone. Wszystkie razy kiedy przeszkadzał dla mnie i Violi, kiedy pomagał mi wyjść z doła. Nie można powiedzieć, że nie był cudowny.

"- Jak ty wytrzymujesz z Leonem? - zaśmiał się do Violi. - Ja rozumiem, że tydzień, dwa, ale żeby rok? Jak to zrobiłaś?
- A ty co, książkę piszesz? - spytałem radośnie.
- Tak, 'Jak Viola wytresowała Leona dwa'!"

"- Oooo... Cześć Violetta. - nagle wparował na taras, gdzie odbywała się nasza randka, w momencie kiedy mieliśmy się pocałować.  - Jak miło, że dla mnie też przygotowaliście szaszłyki!"

"- Federico!! Wyłaź z łazienki!! - krzyknąłem, gdy minęło już 40 minut od jego wejścia.
- Na kolana i do pana! - zaśmiał się."

Zawsze w nim było tyle optymizmu. Potrafił rozbawić każdego! Nagle zdałem sobie sprawę, że mówię o nim w czasie przeszłym. Nie! Nie! Nie!! Tak nie może być! Przecież on żyje! Uświadomiłem sobie, że to co powiedziała Ludmiła po części jest prawdą.
W pewnej chwili poczułem mocniejszy ucisk w ramieniu. Spojrzałem niepewnie na Ludmiłę. Płakała i trzymała się za brzuch mówiąc cicho jakieś słowa. Wyglądała źle.
- Lu..? Co ci jest? - zapytałem niepewnie.
Dziewczyna zsunęła się z krzesła cały czas trzymając się za brzuch i cicho jęcząc. Violetta zerwała się po jakąś pielęgniarkę, a w tym samym czasie podeszła do nas moja mama i próbowała pomóc wstać blondynce.
- Ludmiła... Powiedz mi jedną rzecz.... - rodzicielka mówiła poważnym tonem. - Czy ty jesteś w ciąży?
Dziewczyna zrobiła się biała jak ściana, próbowała wydobyć z siebie jakiś dźwięk. Niepewnie kiwnęła głową, a ja wybałuszyłem oczy.
- Który tydzień?
- Nie... nie wiem. Wczoraj rano zrobiłam test.
W tej chwili podbiegła pielęgniarka i lekarz. Rozmawiali o czymś z Ludmiłą. Dziewczyna cały czas kiwała głową. Po wstępnych badaniach udali się z nią do, jak sądzę, gabinetu. Co za dzień! Nie do pomyślenia ile się zdarzyło. Co jeśli Lu poroniła?  Będzie jeszcze gorzej. Mam dosyć. Wszystkiego. Powoli już odpadam. Jeszcze ci lekarze... Zabrali gdzieś Federico i nawet nikt z nas nie wie gdzie i co się z nim dzieje! Spojrzałem na wyświetlacz komórki. Trzecia dwadzieścia cztery. Ponad dziesięć godzin spędzonych w szpitalu i żadnych informacji. Mama Federico z nerwów i zmęczenia zasnęła. Ja czułem, że też długo tak nie pociągnę. Usiadłem spowrotem na krzesełko i zacząłem grać w jakąś pierwszą, lepszą grę. Sam nie wiem kiedy zamknęły mi się oczy.

- Leon. - poczułem szturchnięcie ze strony Vilu.
Zaniepokojony spojrzałem na nią, a ta wskazała na lekarza, który właśnie przyszedł powiadomić nas o stanie mojego brata. Spojrzał na nas ze współczuciem.
- Bardzo mi przykro, ale....

~~~~~~~~
Jestem zła....
Przerywać w takim momencie...
To jak myślicie? Przeżyje?
Znowu rozdział w nocy. XD
I to drugi w ciągu tygodnia.
Ale nie cieszcie się zbytnio, bo w poniedziałek wracam do szkoły. Xd
Czekam na komentarze.

Besos! ♥♥♥