Rozdział 3 - On ma sny

* Leon

Od ponad piętnastu minut siedziałam w pokoju i sprzeczałem się z Violettą. Chcę pojechać na wyścig motocrossowy, a ona nie chce się zgodzić.
- Nie. - powiedziała, gdy po raz kolejny chciałem przekonać ją do swoich racji.
- Violka, noo...!
- Jest nielegalny, ktoś was złapie i pójdziecie siedzieć.
- Nie jestem pełnoletni!
- To jest powód, dla którego tym bardziej nie powinieneś iść. Mogę zadzwonić do twoich rodziców, a wtedy nie wypuszczą cię z domu.
- Nie zrobisz tego. - podszedłem do niej.
- Zakład?
- Okej, nie pojadę.
- Dziękuję. - przytuliła się do mnie, a ja się zaśmiałem. - Zaraz do ciebie przyjdę, tylko skoczę wziąść prysznic, okej? - uśmiechnęła się uroczo.
- Jasne.
Dziewczyna wzięła potrzebne rzeczy i wyszła z pomieszczenia zostawiając mnie samego. Położyłem się na łóżku i patrzyłem w biały sufit, myśląc o ostatnich wydarzeniach. Niestety mam skłonność bardzo szybkiego zasypiania i tak też by się stało, gdyby nie wszedł do pokoju Federico.
- Elo, tchórzu. - podszedł do mnie i usiadł na skraju łóżka.
- O ile wiem nie tak mam na imię.
- Doprawdy? Leon... Twoje imię kojarzy mi się z lwem. - parsknął.
- Słuchaj młody. - wziąłem go za nadgarstek. - Jesteś tu nowy, więc nie podskakuj.
- Widzę, że nie jesteś takim mięczakiem... Jutro zawody, pamiętasz?
- Nie, wiesz.. Nie pamiętam. Co z tego, że biorę w nich udział.
- Lubisz czarny humor? - nagle zmienił temat.
- Nienawidzę. - prychnąłem.
- A ja kocham. Opowiem ci ka...
- Błagam, nie....
- Kiedy kierownik sklepu wrócił z obiadu zauważył że sprzedawca ma zabandażowaną rękę, lecz zanim zdążył go zapytać o ten bandaż, sprzedawca powiedział że ma bardzo dobrą wiadomość.
- Nie zgadnie Pan! - rzekł. - W końcu udało mi się sprzedać ten ohydny garnitur, który zalegał u nas na półkach tak długo!
- To odpychające różowo-niebieskie gówno z tymi podwójnymi kokardami?
Zapytał kierownik.
- Właśnie to!
- Świetnie! Myślałem, że nigdy się nie pozbędziemy tego szkaradztwa. To był najgorszy garnitur jaki mieliśmy. Ale czemu masz zabandażowaną rękę?
- Pogryzł mnie pies przewodnik tego klienta, co kupił garnitur. - zaczął się śmiać.
- Jezu....
- Albo słuchaj tego: Siedzi małżeństwo kanibali przy stole. Żona mówi do męża.
- Wiesz, Jake? My to mamy dobre dzieci. - chłopak, że tak powiem rżał jak koń.
- Fede, jak możesz się śmiać z własnych kawałów?
- Czekaj, mam lepsze. - na samą myśl roześmiał się - Czym się różni Żyd od harcerza?
- Nie wiem. - westchnąłem.
- Harcerz wraca z obozu! - położył się na łóżku i hamował napady śmiechu poduszką.
- To nie było śmieszne.
- Jezu, ty to drętwy jesteś. Słuchaj tego: W metrze:
- Halo, halo, zapomniał pan walizki!
- Allach akbar!
Patrzyłem na prawie duszącego się chłopaka i zastanawiałem za jakie grzechy siedzę razem z nim.
- Leon? - w pokoju pojawiła się moja dziewczyna. - Co mu jest? - wskazała na nadal śmiejącego się Federico.
- Śmieje się ze swoich, beznadziejnych kawałów.
- Violka... Si..Siadaj. - co z nim jest nie tak?
- Boże... - jęknąłem.
- W pociągu jadą garbaty i niewidomy. Garbaty był złośliwy i chciał dociąć niewidomemu mówiąc na głos, niby do siebie:
- O, jakie piękne widoki za oknem. Jaka wspaniała natura, zieleń drzew, błękit nieba...
Na to wkurzony niewidomy, nachylając się do garbatego i przyjaźnie klepiąc go po garbie:
- A kolega z tym plecakiem to też w góry?
Oboje zaczęli się śmiać, a ja patrzyłem na nich jak na idiotów. No dosłownie mało brakło, a by się podusili.
- Dlaczego anorektyczka jest smutna? - zaczął Włoch. - Bo ma jelito grube!
Po twarzy Violi spływały łzy. Błagam, przecież to jest słabe!
- Jak dziewczyny rozmawiają podczas okresu?
- Chyba nie chcę wiedzieć. - jąknąłem.
- Jak leci? - Violetta wypluła wodę, którą piła, prosto w moją twarz.
- Dlaczego kura chodzi z kogutem?
- Nie, tylko nie ty, Violka...
- Cichaj... To chyba będzie dobre. - zganił mnie Federico.
- Dla jaj.
Tym razem tylko ja i Violetta wybuchliśmy głośnym śmiechem. Włoch patrzył na nas jak na parę debili.
- Zawiodłem się, Vils... - po tych słowach wyszedł z pokoju.

* Ludmiła

Siedziałam na łóżku i prowadziłam ożywioną rozmowę przez Skype'a z Camillą i Francescą. Szczęściary, mieszkają obok siebie i mogą odwiedzać jedna drugą kiedy chcą. Ja najbliżej, bo nie całe pół kilometra mam do Violki i tego imbecyla.
- Widziałyście..?  - zaczęłam. - Otworzyli nowy sklep w tej galerii, w centrum.
- Tak, słyszałam. Byłaś tam? - zapytała Fran.
- Nie, ale zamierzam iść w najbliższy weekend. Podobno niezłe ciuszki są.
- Podobno ta cała psiapsióła Violki, Natalia, była.
- Ona? Myślałam, że takich lamusów tam nie wpuszczają. - prychnęłam.
- A jak dziewczyny sprawuje się nowy? - zapytała Fran.
No tak, jest rok starsza od nas. Chodzi do klasy z Diego. Kiedyś nawet ze sobą próbowali kręcić, als stwierdzili, że to nie to.
- Oj przestań. Idiota, totalny idiota.
- Nie jest taki zły. - stwierdziła Cami. Ona chyba żartuje..!
- A do tego przystojny... - rozmarzyła się Włoszka.
- Hej! Po pierwsze to on jest młodszy od ciebie. - zaśmiałam się nerwowo.
- Co z tego? Mój tato jest młodszy od mamy. Historia lubi się powtarzać. - uśmiechnęła się niewinnie Cauviglia.
- Ech... A po drugie....
- Po drugie to on jest zainteresowany tobą. - wtrąciła ruda.
- Nie wiem skąd ci to przyszło do głowy...
- No bo, hej! Podrywał cię!
- Wcześniej spławił. Później powiedział, że wolałby, aby ludzki gatunek zanikł, niż ocalić go ze mną, a później upokorzył przy całej klasie!
- I czego ty się tak złościsz, hmm? - zaśmiała się Torres.
- Nie wiesz, że chłopak zdolny jest wszystko, by zwrócić uwagę dziewczyny? - dodała Francesca.
- A poza tym na lekcji mówił o twoich ustach...
- Że wyglądają jak botoks. - warknęłam.
- Ale zwrócił na nie uwagę. Normalnie chłopaki przyglądają się gdzie indziej. - dosłownie spłonęłam burakiem.
- Mógł powiedzieć pierwsze co mu przyszło na myśl.
- Ale ci się to podoba. - uśmiechnęła się chytrze ciemnowłosa.
- Co?
- Wasze sprzeczki.
- Lubisz go. - zaśmiała się Cami.
- Może.... Nie.. Nie. Nie lubię go.
- A te może - zaznaczyła to słowo w nawias - co oznacza?
- Zmieńmy temat, okej?
- Czemu?
- Bo jest... Ymm... Głupi...
- Głupia to jesteś ty, że jeszcze się za te ciacho nie bierzesz. - zaśmiała się Fran.
- Nienawidzę was. - jęknęłam.

* Violetta

- Już jestem. - weszłam do pokoju z dwoma szklankami soku pomarańczowego i postawiłam je na stoliku.
Usiadłam wygodnie w fotelu, tuż obok Natalii.
- Co się dzieje? - szepnęłam patrząc w ekran laptopa.
- Ten gnojek ją okradł i teraz gdzieś spierdzielił.
- Czyli to jednak on...
Od ponad godziny oglądałyśmy jakiś denny, detektywistyczny film.
- Dżizas, Naty. Wyżarłaś pół miski popcornu. - spojrzałam w puste naczynie i je przechyliłam, co spowodowało wypadnięcie kilku ziarenek.
- Wciągnęłam się, okej? - zaśmiała się.
- W popcorn czy film?
- To i to. Najwyżej będę gruba.
- Już jesteś. - klepnęłam ją w udo.
- Ech.. No wiesz? Dzięki... - obróciła się w bok i udała obrażoną.
- Oj no weź... Nawet jeśli będzie trzeba poszerzać ci drzwi, żebyś gdziekolwiek weszła, i tak będziesz najlepszą przyjaciółką...
- Gdzie? - nastawiła ucho.
- W Buenos Aires. - zaśmiałam się.
- Śpisz na podłodze, Violka.
- No weź... Pójdę chociaż na kanapę, albo do Federico.
- O, właśnie! Wiadomo co mu było?
- Tak i nie. - dziewczyna popatrzyła na mnie pytającym wzrokiem. - Bo on wie i mi powiedział, ale reszta nie.
- Jak to?
- Nikomu nie powiesz?
- Nikomu.
- Słowo?
- Jasne.
- On ma sny... Ale nie zwykłe. Każdy ma jakieś znaczenie.

~~~~~
Przepraszam, jeśli ktoś poczuł się urażony przez te żarty. :')
Oglądał ktoś SL?
Mam nadzieję, że rozdział się podobał.
Nadal czekam na prace konkursowe, mam nadzieję, że pamiętacie!

Kocham ❤❤❤