Prolog

- Вставать, вставать! Быстро! Этот рассвет! (tł. Wstawać, wstawać! Prędko! To świt!) - wszystkim już na pamięć znane były słowa wypowiadane przez rosyjskiego oficera. I młodzi, i starzy bez zbędnego "ale" musieli wstawać z łóżka. Brunet także od świtu ciężko pracował w obozie. Przenosił taczki pełne gruzu i drewniane bele. Podobny los podzieliło setki innych osób. Ubrania mieli poniszczone, porwane w wielu miejscach. Dawne mundury z oddziału spalone na ich oczach. Mieli jedną szansę na tysiąc by uciec za mur. Ich przeznaczeniem od teraz była śmierć. Młody chłopak był na Sybirze jednym z najmłodszych, a to skutkowało u Rosjan bardziej srogie traktowanie. Pomimo szesnastu lat nie poddawał się i nie raz udowodnił, że jest silny jak nie jeden dorosły mężczyzna. Był wieczór, po "kolacji", ale posiłkiem tego nazwać się nie da. Szara papka i pół szklanki wody. Czasem ktoś dostanie miseczkę ryżu. Mężczyźni szykowali się do spoczynku, a najmłodszy przyglądał im się zamglonymi oczami. Był tu trzy tygodnie, a już obojczyki były widoczne, wory pod oczami z dnia na dzień coraz większe. Podszedł do stolika, gdzie znajdowało się kilka kartek i pióro. Zasiadł przy nim i zaczął myśleć do kogo napisać. Mógł do rodziny, chodź nie miał pewności czy jeszcze żyją. Dwójka najlepszych przyjaciół, ale pewności także brak. Sybir, 23 marzec 1943 r. Witaj przyjacielu! Żyjesz ty jeszcze, czy może nie? Mam nadzieję, że wszystko w porządku u Ciebie. A przynajmniej, że lepiej niźli u mnie. Tortury stosują straszne tutaj na Sybirze. Co dzień harujemy, ścinamy drzewa, wozimy jakieś taczki pełne gruzu. Na cały dzień mamy dwa posiłki - śniadanie i kolację. Ubogie co prawda są, ale lepsze to jakbyśmy mieli nie jeść nic. Jesteśmy tu trzeci tydzień. Ginie bardzo dużo osób. Powody są różne, jedni z wycieńczenia, inni ze starości, jeszcze inni na różne choroby, a pozostali zostali zwyczajnie zabici. Ciężko jest mi żyć myśląc, że podobny los i mnie czeka, ale cóż poradzę... A Ty? Jesteś jeszcze w naszej armii? Swoją drogą, nie wiem kogo bardziej nienawidzę, Niemców czy Rosjan. Oba ludy serca mają czarne jak smoła. Przekaż Diego, że następny list będzie do niego. Bardzo za Wami tęsknię i mocno ściskam. Proszę, odpisz jak najszybciej, gdyż dni moje są policzone. Jeśli to ostatni mój list, wiedzcie przyjaciele, że kochałem Was jak braci. Federico

Odłożył narzędzie i ruszył do swojego łóżka. Większość mężczyzn była już w pół śnie. Jedna lampa na całe długie pomieszczenie dawała małą smugę światła. Po godzinie zasnął niespokojny. Czuł jakby jutro miało się stać co złego. Wcale się nie mylił... Około godziny obiadowej dwudziestu mężczyzn zostało zaprowadzonych do trzech ciężarówek. Alianci patrzyli na nich z pogardą gdy przesuwali się po lesie brzozowym. Wśród nich szedł przestraszony brunet, głowę miał zwieszoną. Bał się spojrzeć im w oczy, oczy pełne chciwości i nienawiści. Ustawiono ich obok siebie przed wielkim dołem. Część zacisnęła oczy wiedząc jaki czeka ich los, a część, w tym młodzieniec spojrzeli w dół. Na pewno nie spodziewali się tego co tam zobaczą. Ciała. Martwe ciała. Zakrwawione, niektóre już w stanie rozpadu. Była ich setka a oni mieli do nich dołączyć. Mundurowi zbliżyli się do nich po kolei przystawiając lufy pistoletów na tył głów jeńców. Po dziesięciu minutach żywy został jedynie najmłodszy. Aliant podszedł do niego i przyłożył broń do lekko spoconej skroni. Dłonie młodociana zacisnęły się na porwanej i brudnej czerwonej koszuli. Zamknął oczy wiedząc, że to jego koniec, zaraz dołączy do tych w rowie. Miał dopiero szesnaście lat i już miał umrzeć z rąk ludzi o czarnych sercach. Nie pożegnał się z rodziną, przyjaciółmi. To bolało najbardziej. Prawdopodobnie jego ciało pozostanie tam na wieki z innymi. Przeżył najlepsze chwile i teraz jest najgorszy czas. Nigdy się nie zakochał, a miał już niezwykły plan na przyszłość, o którym miała dowiedzieć się jego ukochana. Jedno pociągnięcie za spust, przenikający ból w czaszce, a potem ciemność.

~.~.~.~.~.~.~.~.

Ja żyję ok?!
Mamy prolog drugiej historiiw współpracy z Alexys. Mamy nadzieję, że się spodoba xoxo.
Niedługo powinien pojawić się One Shot ode mnie :)